Prof. dr. Cees Hamelink ontdekt een weeffout in ons mensenrechtensysteem

Volgens Hamelink is de moderne gezondheidszorg vooral gebaseerd op een koloniaal wereldbeeld dat ziekte ziet als een individueel verschijnsel, in plaats van als een gevolg van maatschappelijke context. Vanuit mensenrechtelijk perspectief is een diagnose een verhaal met een historische en maatschappelijke context. Onze lichamelijke toestand is een respons op sociale omgevingsfactoren: de bron is meer dan een virus. “Daarom moeten we ons afvragen waaróm we ziek zijn,” stellen Rupa Marya en Raj Patel in hun boek Inflamed.

In de koloniale visie op gezondheidszorg daarentegen rent men meteen vooruit naar biotechnische oplossingen, zonder achterom te kijken naar waar een ziekte vandaan komt. In dat perspectief wordt het menselijke immuunsysteem een oorlogsmachine. Volgens Hamelink passen de destijdse coronamaatregelen in dat beeld van oorlogsvoering. “We gingen in feite een sociaal probleem te lijf met medische expertise. Een kansloze onderneming.”

Hamelink pleit daarom voor een mensenrechtelijke benadering van het coronabeleid. “We moeten zien dat heling een maatschappelijk proces is, omdat je immers niet gezond kunt zijn in een zieke samenleving!”