‘Maak voetbal niet tot instrument van politiek en oorlog,’ vindt columnist Ab Gietelink

Na een eeuw van kolonialisme en vernietigende wereldoorlogen had Europa een vervanger gevonden voor haar imperialisme en nationalisme: voetbal. Het slagveld met haar regimenten en vaandels werd vervangen door het voetbalstadion, waar de strijdende partijen in vol ornaat werden opgesteld voor negentig minuten confrontatie, opgezweept door uitbundig en carnavalesk publiek op de tribunes.

“Maar de overwinning van sport en cultuur over de militaire oorlog dreigt steeds meer in haar tegendeel om te slaan,” stelt Gietelink vast. “Voetbal dreigt te verworden tot instrument van oorlog.” Want ondanks dat de FIFA en de UEFA zeggen niet politiek te zijn, werden Russische teams van alle internationale wedstrijden uitgesloten. Gietelink wijst op de schijnheiligheid van deze maatregelen. “Hebben internationale sportkoepels ooit de Amerikanen en Europeanen durven straffen voor hun reeks aan schendingen van het internationaal recht en hun illegale oorlogen in Afghanistan, Irak en Syrië?”

De politisering reikt verder dan het voetbal. Tennisser Novak Djokovic mocht op de Australian Open zijn titel niet verdedigen, omdat hij zich vanuit zijn levensovertuiging niet wilde laten vaccineren. En een – volgens kenners inferieur – Oekraïens lied won met overmacht het Eurovisiesongfestival, waarna de winnaars hun trofee verkochten om met de opbrengst wapens te kopen voor de oorlog.

“De oorlog moet gespeeld worden op het voetbalveld en niet andersom,” vindt Gietelink. “Gewoon elf Oekraïense mannen tegen elf Russische mannen, die negentig minuten lang achter een bal aan rennen. Laat de beste winnen. De verliezer feliciteert na afloop de winnaar en samen vieren ze sportief hun ontmoeting op het voetbalveld.”