Huibrecht Boluijt: Verwar en heers

Afgelopen week liep ik een Oostenrijks tankstation binnen voor de aanschaf van het verplichte vignet. Het ding is bedoeld om gebruik te mogen maken van het verkeersnetwerk. Met de opbrengst zorgt men voor de aanleg en het onderhoud van wegen. De vervuiler-gebruiker betaalt. Logisch? Ja!

Waarom dit eenvoudige principe niet universeel wordt doorgetrokken komt me eerst vreemd voor. Mijn buurvrouw van tachtig jaar oud bijvoorbeeld, zij betaalt evenzoveel wegenbelasting voor haar enkele ritjes als de jongeman van twintig die dagelijks z’n stadsbewoners wil imponeren met weer een nieuwe gadget. Oneerlijker nog is dat er grootvervuilers zijn die ontheven worden van miljoenen euro’s aan belastingplicht. Zo ook Shell, die hun winst in 2022 notabene zag verdubbelen tot een bescheiden 38 miljard euro, terwijl de kosten aan de pomp ongekend hoog blijven. De kleine man die schuift wel. Logisch? Nee. Begrijpelijk? Ja. Want als we goed kijken dan zien we in onze schijn-sociale samenleving steeds vaker dat men links lult maar rechts vult.

Geheel logisch is het dus dat de ‘100-plus-politie’ elke transactie van minimaal honderd euro wil gaan registreren. Klein bier zou je zeggen. Multinationals ‘spelen’ immers met miljoenen, maar uitgerekend bij Henk en Fatima legt men het vergrootglas op hun transacties. Logisch? Nee. Begrijpelijk? Ja. De kleine man moet z’n plek weten. De elite dicteert. Zij zijn het ook die vrolijk hun intercontinentale rondjes blijven vliegen, terwijl het u op uw geweten wordt gedrukt hoe vervuilend u bent met uw eenmalige vliegtripje naar Benidorm. Het klootjesvolk moet terug het dorp in: de ‘15-minute-smartcity’. Klinkt exclusief. En dat is het ook. Alleen bedoeld voor Jan Lul en z’n familie die het getto straks nauwelijks nog uit mogen. Moderne slavernij. Aan de spreekwoordelijke ketting. En de adel lacht zich in hun pied-à-terre zoals alle generaties voor hen een bult om zoveel onnozelheid van het proletariaat.

Systematische desensitisatie is de weg die de overheid is ingeslagen. De jeugd voorop aansprekend op hun grote verantwoordelijkheid. Van jongs af aan geconditioneerd in dreigende rampspoed, wordt hen de nobele taak toebedeeld de wereld te mogen redden. Zo’n uitdaging en zoveel verantwoordelijkheid ga je natuurlijk niet uit de weg. Redder van de mensheid, geweldig. Zo wordt het tot helden gebombardeerde volk via subtiel gekozen minimale provocatieve stappen systematisch ongevoelig gemaakt voor de eigen ankers: religie, tradities, opvoedingsideeën, overtuigingen en no-nonsense logica.

Zelfs op angsten wordt gestuurd. Wanneer de burger geneigd is om vanuit de eigen gevormde gedrags- en handelingsstructuren op uitdagingen in diens leefomgeving te reageren, dan zal men die van hogerhand geraffineerd blootstellen aan zaken die tegengesteld zijn aan cognitieve en intellectuele automatismen en emoties. Subtiel wordt men zodoende van een uniek ik-besef ontdaan. De oude gedachte- en ideeënpatronen, inclusief normen-en-waardenstelsel, worden langzaam uitgewist en vervangen door nieuwe. Indoctrinatie is de subtielste methode. Het is het confronteren van een persoon of samenleving met een eindeloze stroom van input in de vorm van literatuur, reclamespots, activisme, angstporno en politieke demagogie die soms jaren kan duren. Doel is de weerstand te overwinnen en de persoon zijn oude denkpatroon te doen loslaten om deze uiteindelijk langzaam op te laten gaan in een collectief van goede intenties, met niet zelden verderfelijke uitwerkingen. Normaal laten worden wat niet normaal is en aftasten hoe de publieke opinie erop reageert.

Zo werd deze week bekend gemaakt dat Pim Lammers, schrijver en door de Nederlandse culturele sector gepromoot voor de allerjongste kinderen, het gedicht bij de Kinderboekenweek mag schrijven. Deze man, uiterst expliciet over zijn eigen seksuele uitspattingen, schrijft dubieuze teksten die er zelfs toe neigen pedofilie tot schoonheid en normaliteit te verheffen. Logisch? Nee. Begrijpelijk? Ja. De woke-community kent geen grenzen en de culturele sector en het ministerie van Onderwijs voert de gender-hype op tot een beschamend dieptepunt. Men moet zich kapot schamen.

Hoe makkelijk goede intenties binden, kennen we van studentenverenigingen, regimes, sekten en religieuze stromingen. Het is dit principe waarop Covid-,Woke-, oorlog-, gender- en klimaatverwarring rust. Alles wordt tot op het bot in twijfel getrokken met polarisatie als logisch gevolg. Onzekerheid en schaamte heersen: vaccinatieschaamte, witte mens-schaamte, vlees-eet-schaamte, douche-schaamte, etc. Met de eigen-mening-schaamte als meest hardnekkige variant. En omdat onzekerheid, twijfel en schaamte de aanmaakblokjes zijn van angst doet groepsdenken de rest. Men verdeelt en heerst. Het wij-zij- of links-rechts-denken bepaalt het maatschappelijke en politieke discours. Een samenleving in verval.

Dat het grootkapitaal, die met z’n lobby een grote vinger in de politieke pap heeft, belastingen ontloopt, terwijl zij het milieu vervuilt achterlaat, daar kraait ook al geen haan meer naar. Immers is iedereen gehypnotiseerd met het idee dat het individu de wereld redden kan. Logisch? Ja. Begrijpelijk? Nee, want het stemvee kleurt elke vier jaar weer hetzelfde hokje rood en kiest daarmee het establishment met individuen die juist verzaken en bovenin maar graaien en grissen. Egoïsme en megalomanie – ‘Ik heb recht op’ en ‘ik weet het beter’ – sturen hun gedrag. En al weten we dat alleen fatsoen een samenleving kan redden, lijkt het erop dat niemand nog de betekenis van het woord ‘samen’ in dit samengestelde woord doorvoelt, waarmee het ontdaan is van z’n initiële betekenis en slechts nog een kaal begrip overblijft wat aanduidt dat een groep slechts tegelijkertijd leeft. Daardoor verdwijnt het aangrijpingspunt voor sociale moraal en kan men dat slechts nog veinzen door de gewone man op de knieën te dwingen met allerlei ideologieën, waardoor het aan de buitenkant lijkt dat we solidair aan elkaar en aan de goede zaak zijn.

Ik plak het plastic braaf-plaatje tegen mijn voorruit en bedenk me dat ik pas weer een overheid kan vertrouwen wanneer die zich als prioriteit heeft gesteld om een samenleving te koesteren op z’n samenhang in vrijheid. Een overheid die niet regeert bij decreten van een opgelegde schijnmoraal, waarbij de elite zichtbaar water predikt maar wijn zuipt. Een overheid die zich niet als alwetend of almachtig gedraagt, hel en verdoemenis preekt maar die z’n naaste liefheeft als zichzelf en lasten op de juiste plekken weglegt.

Grüß Gott

Huibrecht Boluijt (Dinteloord, 8 januari 1967) behaalde zijn doctoraal in de Gezondheidspsychologie. Hij is vrijgevestigd psycholoog en therapeut in Middelburg. Als columnist, opiniemaker en spreker deelt hij, vaak met psychologisch-wetenschappelijke duiding, vlijmscherp zijn perspectief op wat er om ons heen gebeurt.